Multimedia
Stan klimatu w Europie na rok 2022
Niniejszy raport opisuje skutki zmian klimatu na kontynencie europejskim.
Raport z dnia: 19/06/2023
Światowa Organizacja Meteorologiczna opublikowała raport podsumowujący stan klimatu za rok 2023. Autorzy potwierdzają, że był to najcieplejszy rok, który pobił kilka niechlubnych rekordów – rekordowej temperatury zarówno lądów jak i oceanów, wzrostu poziomu mórz oraz zakwaszenia, a także utraty lodu morskiego na Antarktydzie. Globalna temperatura powierzchni wyniosła 1,45 oC (± 0,12 °C) więcej niż w czasach przedindustrialnych. Ekstremalne zjawiska pogodowe takie jak susze, powodzie, pożary, tropikalne cyklony, fale upałów przekładają się na osłabienie rozwoju społeczno-gospodarczego, stwarzając zagrożenie dla zdrowia i życia milionów ludzi na świecie, a także powodując miliardowe straty dla gospodarek.
Raport z dnia: 19/03/2024
14/04/2024
World Meteorological Organization
WMO - World Meteorological Organization
53
angielski
Najważniejsze wnioski
Światowa Organizacja Meteorologiczna w swym najnowszym raporcie wskazuje, że globalna temperatura powierzchni wyniosła 1,45 oC (± 0,12 °C) więcej niż w czasach przedindustrialnych, co oznacza, że był to najcieplejszy udokumentowany rok w historii, a ostatnich 9 lat z rzędu (2015-2023) również znajduje się na podium. Stężenie trzech kluczowych gazów cieplarnianych (dwutlenek węgla, metan, tlenek azotu) osiągnęło rekordowe stężenie w atmosferze:
– Dwutlenek węgla: 417,9 ppm (cząsteczek na milion),
– metan: 1923 ppb (cząsteczek na miliard),
– tlenek azotu: 335,8 ppb (cząsteczek na miliard).
Co daje 150%, 264% oraz 124% więcej niż w 1750 roku.
Oceany zajmujące ok. 70% powierzchni Ziemi pochłaniają ciepło oraz dwutlenek węgla, co powoduje zwolnienie tempa ogrzewania się atmosfery. Niestety powoduje to ogrzewanie się oceanów oraz ich zakwaszenie, co przekłada się na organizmy wodne, topnienie lodowców oraz wzrost poziomu mórz. Globalny poziom mórz jest rekordowo wysoki i tempo w ostatniej dekadzie (2014-2023) ponad dwukrotnie wzrosło w stosunku do dekady 1993-2002. Jednocześnie zasięg lodu morskiego na Antarktydzie osiągnął w lutym rekordowo niski poziom. Roczny maksymalny zasięg był o około 1 mln km2 niższy od poprzedniego niechlubnego rekordu.
Wstępne dane hydrologiczne za sezon 2022-23 wskazują, że lodowce doświadczyły największej utraty lodu od momentu prowadzenia badań (1950-2023), dotyczy to zarówno zachodniej części Ameryki Północnej oraz Europy. Dla przykładu lodowce w Szwajcarii utraciły ok. 10% swojej objętości w ostatnich 2 latach.
Istnieje wiele naturalnych czynników wpływających na klimat, mających na niego oddziaływanie przez miesiące czy lata. W 2023 roku mieliśmy do czynienia z takimi zjawiskami jak Południowa Oscylacja El Niño (ENSO), Dipol Oceanu Indyjskiego i Oscylacja Północnoatlantycka. El Niño jest uważany za jeden z kluczowych czynników wpływających na wieloletnie zmiany w wzorcach pogodowych występujący naprzemiennie ze zjawiskiem La Niña. Łagodniejsza La Niña rozpoczęła się w połowie 2020 roku i zakończyła na początku 2023 roku. Silniejszy El Niño pojawił się na początku września i osiągnął 2,0°C w okresie listopad-styczeń, najwyższą wartość od czasu El Niño 2015/16.
W 2022/22 roku globalne przepływy klimatyczne osiągnęły prawie 1,3 biliona dolarów, prawie podwajając się w porównaniu z poziomem z lat 2019/20, co wynika głównie ze znacznego przyspieszenia finansowania działań mitygacyjnych. Mimo to, śledzone przepływy stanowią jedynie ok. 1% globalnego PKB. W scenariuszu uśrednionym dla ścieżki 1,5oC wymagane do inwestycji roczne nakłady finansowe szacuje się na 9 bilionów do 2030 i 10 bilionów do 2050, co choć wydaje się znaczną sumą jest niższa niż koszty jakie poniesiemy przy braku jakichkolwiek działań adaptacyjnych czy mitygacyjnych.
Spis treści 
