Seven Transformations for More Equitable and Sustainable Cities

Raport WRI prezentuje siedem kluczowych przemian urbanistycznych, które są potrzebne w obszarach infrastruktury, projektowania i wykonania, świadczenia usług, zbierania danych, zatrudnienia w mieście, finansów, gospodarowania ziemią i zarządzania miastem. Zmianę transformacyjną WSI definiuje jako trwałą zmianę, która poprawia dostęp do usług i możliwości miejskich przy jednoczesnej poprawie praktyk instytucjonalnych i wyników w wielu sektorach miejskich i trwały w całej administracji politycznej.

Badania WRI ujawniają ogromną przepaść między dostępem do usług dostępnych dla większości mieszkańców miast i tych dostępnych dla nielicznych uprzywilejowanych. Do 70 procent (a w niektórych przypadkach więcej) ludności miejskiej na globalnym Południu ma niedostateczny dostęp do miejskiej infrastruktury. Ci ludzie muszą polegać na nieformalnych lub alternatywnych rozwiązaniach w zakresie dostępu do mieszkania, wody, sanitariatów, transportu i energii. Te nierówności to zmarnowany czas, zasoby, degradacja środowiska, zagrożenia dla zdrowia i dalsze pogłębianie nierówności. Zmuszają ludzi do polegania na nieuregulowanych rynkach, które mogą być nielegalne, kosztowne, niebezpieczne lub nakładać duże obciążenia na środowisko, jednostki i całe społeczeństwa.

Kluczowe wnioski diagnozujące problemy i wyzwania, z którymi będą mierzyć się miasta w przyszłości to:

Tempo i skala dzisiejszej urbanizacji jest bezprecedensowa, a rozwój miast przesunął się do krajów o niskich i średnich dochodach. Światowa populacja miejska ma wzrosnąć o 2,5 miliarda ludzi do 2050 roku, z prawie 90 proc. wzrostem w Afryce i Azji.

Na całym świecie ponad 1,2 miliarda ludzi — czyli jeden na trzech mieszkańców miast — ma niewystarczający dostęp do podstawowych usług miejskich (mieszkania dobrej jakości,
transport, woda, kanalizacja i energia). Niwelowanie „podziału usług miejskich” może
przynieść kaskadowe korzyści całemu miastu i uruchomić zmiany transformacyjne w całym mieście.

Nierówności zwykle mierzy się za pomocą analizy różnic w dochodach, ale to tylko jeden wymiar problemu. Nierówny dostęp do podstawowej infrastruktury i usług może mieć znacznie większy wpływ na życie, dostępność środków do życia i długoterminowe perspektywy niż różnice w zarobkach. Mieszkańcy pozbawieni tych podstawowych usług nie tylko tracą dostęp do możliwości poprawy swojej sytuacji życiowej. Zaniedbane części miast to także ogniska chorób, a także obszary narażone na zagrożenia, jak wstrząsy gospodarcze, degradacja środowiska czy klęski żywiołowe.

Globalne Południe pełne jest niedofinansowanych miast, które rosną szybko i chaotycznie, gdzie liczni mieszkańcy żyją w budowanych “na dziko” osiedlach i są nieformalnie zatrudnieni. Przykładowo, to prawie 90 procent siły roboczej w krajach urbanizujących się, jak Kenia i Indie.

Historyczny związek między urbanizacją a wzrostem dobrobytu się kończy. Kiedyś rozwijające się gospodarki miast pomagały sfinansować inwestycje potrzebne do rozwiązywania problemów miejskich. Ale dzisiaj najszybciej rozwijające się miasta
borykają się z licznymi problemami i często mają najmniej zasobów, aby sobie z nimi poradzić. Brakuje im dochodów potrzebnych do budowy lepszej infrastruktury i poprawy dostępu do usług, co utrudnia przyciąganie inwestycji i pobudzanie wzrostu gospodarczego

Około 29 procent wszystkich mieszkańców miast mieszkańców na całym świecie żyje w nieformalnych osiedlach lub slumsach—a liczbę tę uważa się za poważne niedoszacowanie.
W wielu miastach decydenci nie są odpowiednio przygotowani do radzenia sobie z tą formą urbanizacji oraz nieformalnym zatrudnieniem w konstruktywny sposób. Dotyka to przede wszystkim pracujących kobiet, które w większym wymiarze są w ten sposób zatrudnione.

Degradacja środowiska i zmiany klimatu są również związane z problemami miejskimi. Nieplanowane, rozległe zabudowa bez podstawowej infrastruktury prowadzi do wykorzystywania lasów i innych surowców naturalnych w celach opałowych, długotrwałego tkwienia w korkach i niekontrolowanego odprowadzania ścieków. Wartościowe zasoby naturalne są trwonione, wzrasta też zanieczyszczenie powietrza i wody, oraz zagrożenie dla zdrowia mieszkańców.

Jeśli obecne trendy się utrzymają, miasta globalnego Południa będą generować ponad połowę globalnych emisji dwutlenku węgla w miastach do 2050 r. Ponadto ich populacje będą musiały stawić czoła najpoważniejszym zagrożeniom środowiskowym i skutkom zmian klimatu. Nisko położone i przybrzeżne miasta, zwłaszcza w Afryce i Azji, zostaną zalane wskutek wzrostu poziomu mórz. W tych miastach duże nieformalne osiedla są najbardziej narażone na te zagrożenia. Znaczna część infrastruktury nie została jeszcze tam zbudowana, więc możliwa jest adaptacja i bardziej zrównoważony rozwój, jeśli działania zostaną podjęte teraz.

Potrzebne jest nowe podejście do zmian transformacyjnych miast odchodzące od krótkotrwałych, fragmentarycznych rozwiązań. Istotą proponowanych zmian w rozwoju miast to postawienie większej liczby mieszkańców w centrum uwagi. Ważnym sposobem na osiągnięcie tego jest stosowanie jako miernika sukcesu rozwojowego np. długości i jakości życia, a nie jedynie poziomu dochodów lub emisji dwutlenku węgla.

Rozwiązania transformacyjne nie mogą opierać się jedynie na przekazaniu większych pieniędzy na infrastrukturę i inwestycje, jeśli nie udaje im się odpowiedzieć na istniejące nierówności, o których mowa powyżej. Warto jednak pamiętać, że inwestycje zmniejszające nierówności mogą nieść korzyści na wielu poziomach. Na przykład każdy dolar zainwestowany w wodę i urządzenia sanitarne generuje od 4 do 34 dolarów zysku, dzięki oszczędności czasu i poprawie zdrowia oraz podnoszeniu produktywności. Z kolei poprawa jakości transportu dla całej populacji niedostatecznie obsłużonych to wzrost bezpieczeństwa, oszczędność czasu, zmniejszenie zanieczyszczenia powietrza oraz wspiera zatrudnienie i rozwoju gospodarczego.

1. 7 Major Transformations to Solve Urban Inequality   https://thecityfix.com/blog/7-major-transformations-to-solve-urban-inequality/  19/10/2021