Emissions Gap Report 2021
Jaka jest różnica między wymaganymi zmianami, a prowadzoną polityką światową?
Raport z dnia: 26/10/2021
Opublikowany w październiku 2021 roku biuletyn Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO) zdaje sprawę z wyników badań dotyczących tego, ile emisji gazów cieplarnianych emitowanych przez człowieka jest pochłanianych przez oceany i ekosystemy lądowe. Ilość emisji, która pozostaje w atmosferze to wskaźnik, stanowiący ważne źródło informacji na temat stosunku między rocznym przyrostem CO2 w atmosferze względem CO2 emitowanego w atmosferze (ang. airborne fraction). Zmiany w tych danych będą miały silne implikacje dla osiągnięcia celu Porozumienia Paryskiego, a mianowicie ograniczenia globalnego ocieplenia do znacznie poniżej 2°C, i będą wymagały dostosowania w harmonogramie i/lub wielkości zobowiązań do redukcji emisji.
Raport z dnia: 25/10/2021
13/11/2022
World Meteorological Organization
World Meteorological Organization
10
angielski
Zmiany klimatyczne i związane z nimi sprzężenia zwrotne, takie jak częstsze susze i związane z nimi nasilenie pożarów, mogą zredukować CO2. pobieranie przez ekosystemy lądowe. Pochłanianie gazów cieplarnianych przez oceany może być również zmniejszone w wyniku wyższych temperatur powierzchni morza, obniżonego PH z powodu pochłaniania CO2 i innych czynników. Te długoterminowe i dokładne obserwacje dają bezpośredni wgląd w trend poziomów atmosferycznych CO2 i innych gazów cieplarnianych. Raport pochyla się też nad możliwościami absorpcji gazów cieplarnianych przez ekosystemy lądowe, jak naturalne lasy, w tym Puszczę Amazońską.
Najnowsza analiza obserwacji z sieci obserwacyjnej WMO pokazuje, że globalnie uśrednione ilości gazów cieplarnianych w atmosferze ( CO2, metanu (CH4) i podtlenku azotu (N2O)) osiągnęły nowe maksima w 2020 roku, przy CO2 na poziomie 413,2 ± 0,2 ppm (ang. parts per milion, czyli liczba cząstek na milion), CH4 przy 1889 ± 2 ppb (ang parts per billion – cząstek na miliard) i N2O przy 333,2 ± 0,1 ppb. Wartości te stanowią odpowiednio 149%, 262% i 123% wartości przedindustrialnych (przed 1750 rokiem) poziomów.
Wzrost CO2 w latach 2019-2020 był nieco niższy niż obserwowany w latach 2018-2019, ale wyższy niż średnioroczne tempo wzrostu w ostatniej dekadzie. Dzieje się tak pomimo spadku emisji CO2 o około 5,6 proc. z paliw kopalnych w 2020 r. z powodu ograniczeń związanych z pandemią koronawirusa.
Dwutlenek węgla jest najważniejszym antropogenicznym gazem cieplarnianym w atmosferze, odpowiadającym za około 66 proc. wymuszenia radiacyjnego (zmiana bilansu promieniowania w atmosferze związana z zaburzeniem w systemie klimatycznym) spowodowanego przez długo utrzymujące się w atmosferze gazy cieplarniane. Odpowiada za około 82 proc. wzrostu wymuszania radiacyjnego w ciągu ostatniej dekady, a także za około 82 proc. tego wzrostu w ciągu ostatnich pięciu lat.
Raport analizuje też te dane w odniesieniu do innych źródeł wiedzy niż dwutlenek węgla (m.in. metanu czy tlenku azotu).
Na bazie studium przypadku Nowej Zelandii, badanie omawia też potencjał pochłaniania gazów cieplarnianych przez ekosystemy leśne. Na bazie danych z tej analizy, stwierdzono, że lasy kompensują 30 proc. emisji gazów cieplarnianych, ale szacunki dotyczące absorpcji dwutlenku węgla w lasach pozostają wysoce niepewne.
Niezależne szacunki z pomiarów i modelowania CO2 w atmosferze sugerują, że absorpcja dwutlenku węgla przez lasy może być znacznie niedoszacowana. Badania, które pokazały, że dodatkowa absorpcja gazów cieplarnianych występuje w regionie zdominowanym przez dojrzałe lasy naturalne w Nowej Zelandii. Wyniki te mogą otworzyć nową, bardziej zrównoważoną metodę zarządzania lasami w celu absorpcji dwutlenku węgla, przynosząc wiele dodatkowych korzyści środowiskowych.
Regiony tropikalne, takie jak Amazonia, również odgrywają ważną rolę w globalnym bilansie węgla. W Amazonii znajduje się największy las tropikalny na Ziemi, ale podobnie jak w innych regionach tropikalnych, ma tylko kilka obserwacji potrzebnych do określenia wielkoskalowych przepływów węgla. Z wieloletnich danych zbieranych na terenie Amazonii wynikało, że obszary, na które bardziej wpływa użytkowanie gruntów i zmiana pokrycia terenu, wykazują wyższe emisje dwutlenku węgla do atmosfery. Regiony we wschodniej Amazonii charakteryzują się bardzo silnym wzrostem temperatury w porze suchej, spadkiem opadów i dużym wylesianiem w ciągu ostatnich 40 lat, podczas gdy regiony zachodnie doświadczają stosunkowo niskiego poziomu presji człowieka i stosunkowo słabych trendów klimatycznych w porze suchej.
—
Przyrost metanu w atmosferze w latach 198-2020 (str. 7)
Przyrost stężenia dwutlenku węgla w latach 1984 - 2020 (str. 6)